Grupa etnograficzna Krakowiaków zamieszkuję rozległy teren, sięgając od północy górnego brzegu rzeki Nidy powyżej Jędrzejowa, od wschodu od rzeki Czarnej po okolice Tarnowa, południowej od linii Lipnicy Murowanej, Myślenic, Kalwarii Zebrzydowskiej aż po Kęty i zachodniej po rzekę Sołę i Przemszę.
Tak duży teren został przez badaczy podzielony na dwa obejmujące: Krakowiaków Zachodnich i Krakowiaków Wschodnich, co na postawie zasięgu występowania sukmany krakowskiej (białej) i kierezyji (brązowej) z charakterystycznym kołnierzem zwanym suką ustalił Tadeusz Seweryn.
Oba te regiony posiadają wiele wspólnego co widoczne jest w elementach stroju takich rogatywka czy kaftan męski, ale również wiele cech różnicujących te grupy. Wartym zaznaczania jest wytworzenie się kilku bardzo silnych ośrodków wyznaczających trendy w stroju ludowym takich jak np. w części Zachodniej: Chrzanów, Tyniec, Liszki, Zielonki, Gdów i Dobczyce czy najbardziej charakterystyczne Bronowice, a w części wschodniej: Proszowice, Szczurowa, Brzesko czy Zalipie.
Każde z tych ośrodków, choć było ich znacznie więcej wykształciło sobie kilka bardzo charakterystycznych elementów, dzięki którym można było odróżnić skąd jest jego właściciel.
Strój Krakowiaków zachował się stosunkowo długo, noszony powszechnie do lat 20-tych XIX wieku. W jego miejsce pojawił się "strój krakowski", daleki od tradycyjnych wzorców zwany również strojem sukiennickim, czy krakowskim-sukiennickim. Nobilitowany przez władze państwowe i kościelne szybko osiągnął funkcję stroju narodowego. Damska jego wersja, złożona z gorsetu wyszywanego cekinami, z przymocowanym do ramienia pękiem kolorowych wstążek, spódnicy tybetowej (kwiecistej), zapaski tiulowej czy bawełnianej z naszytymi kolorowymi wstążkami, białej bluzki przetrwała do lat obecnych, choć przez specjalistów jest mocno oponowana.
Grupa etnograficzna Krakowiaków zamieszkuję rozległy teren, sięgając od północy górnego brzegu rzeki Nidy powyżej Jędrzejowa, od wschodu od rzeki Czarnej po okolice Tarnowa, południowej od linii Lipnicy Murowanej, Myślenic, Kalwarii Zebrzydowskiej aż po Kęty i zachodniej po rzekę Sołę i Przemszę.
Tak duży teren został przez badaczy podzielony na dwa obejmujące: Krakowiaków Zachodnich i Krakowiaków Wschodnich, co na postawie zasięgu występowania sukmany krakowskiej (białej) i kierezyji (brązowej) z charakterystycznym kołnierzem zwanym suką ustalił Tadeusz Seweryn.
Oba te regiony posiadają wiele wspólnego co widoczne jest w elementach stroju takich rogatywka czy kaftan męski, ale również wiele cech różnicujących te grupy. Wartym zaznaczania jest wytworzenie się kilku bardzo silnych ośrodków wyznaczających trendy w stroju ludowym takich jak np. w części Zachodniej: Chrzanów, Tyniec, Liszki, Zielonki, Gdów i Dobczyce czy najbardziej charakterystyczne Bronowice, a w części wschodniej: Proszowice, Szczurowa, Brzesko czy Zalipie.
Każde z tych ośrodków, choć było ich znacznie więcej wykształciło sobie kilka bardzo charakterystycznych elementów, dzięki którym można było odróżnić skąd jest jego właściciel.
Strój Krakowiaków zachował się stosunkowo długo, noszony powszechnie do lat 20-tych XIX wieku. W jego miejsce pojawił się "strój krakowski", daleki od tradycyjnych wzorców zwany również strojem sukiennickim, czy krakowskim-sukiennickim. Nobilitowany przez władze państwowe i kościelne szybko osiągnął funkcję stroju narodowego. Damska jego wersja, złożona z gorsetu wyszywanego cekinami, z przymocowanym do ramienia pękiem kolorowych wstążek, spódnicy tybetowej (kwiecistej), zapaski tiulowej czy bawełnianej z naszytymi kolorowymi wstążkami, białej bluzki przetrwała do lat obecnych, choć przez specjalistów jest mocno oponowana.
Grupa etnograficzna Krakowiaków zamieszkuję rozległy teren, sięgając od północy górnego brzegu rzeki Nidy powyżej Jędrzejowa, od wschodu od rzeki Czarnej po okolice Tarnowa, południowej od linii Lipnicy Murowanej, Myślenic, Kalwarii Zebrzydowskiej aż po Kęty i zachodniej po rzekę Sołę i Przemszę.
Tak duży teren został przez badaczy podzielony na dwa obejmujące: Krakowiaków Zachodnich i Krakowiaków Wschodnich, co na postawie zasięgu występowania sukmany krakowskiej (białej) i kierezyji (brązowej) z charakterystycznym kołnierzem zwanym suką ustalił Tadeusz Seweryn.
Oba te regiony posiadają wiele wspólnego co widoczne jest w elementach stroju takich rogatywka czy kaftan męski, ale również wiele cech różnicujących te grupy. Wartym zaznaczania jest wytworzenie się kilku bardzo silnych ośrodków wyznaczających trendy w stroju ludowym takich jak np. w części Zachodniej: Chrzanów, Tyniec, Liszki, Zielonki, Gdów i Dobczyce czy najbardziej charakterystyczne Bronowice, a w części wschodniej: Proszowice, Szczurowa, Brzesko czy Zalipie.
Każde z tych ośrodków, choć było ich znacznie więcej wykształciło sobie kilka bardzo charakterystycznych elementów, dzięki którym można było odróżnić skąd jest jego właściciel.
Strój Krakowiaków zachował się stosunkowo długo, noszony powszechnie do lat 20-tych XIX wieku. W jego miejsce pojawił się "strój krakowski", daleki od tradycyjnych wzorców zwany również strojem sukiennickim, czy krakowskim-sukiennickim. Nobilitowany przez władze państwowe i kościelne szybko osiągnął funkcję stroju narodowego. Damska jego wersja, złożona z gorsetu wyszywanego cekinami, z przymocowanym do ramienia pękiem kolorowych wstążek, spódnicy tybetowej (kwiecistej), zapaski tiulowej czy bawełnianej z naszytymi kolorowymi wstążkami, białej bluzki przetrwała do lat obecnych, choć przez specjalistów jest mocno oponowana.
Dlaczego My?
WIEDZA I DOŚWIADCZENIE
Wieloletnie doświadczenie, połączone z wiedzą i praktyką w szyciu odzieży, pozwala nam na stworzenie stroju wyjątkowego, nie tylko ze względu na oryginalne wzornictwo regionu ale również świetną jakość i komfort użytkowania. Tworząc stroje ludowe jesteśmy w ścisłym kontakcie z etnografami i folklorystami, co pozwala nam zachować odpowiedni charakter w zdobnictwie, kroju i wykonaniu poszczególnych elementów.
JAKOŚĆ
Każde zamówienie dostosowujemy bezpośrednio do potrzeb Klienta, dbając o najwyższą jego jakość. Stroje wykonujemy z wysokiej jakości tkanin, często produkowanych lub drukowanych specjalnie dla naszej pracowni.
Unikatowość
Nasze produkty są wykonywane zarówno ręcznie jak i maszynowo. Każdy wzór przygotowany jest z zachowaniem tradycyjnego lecz unikatowego wzornictwa.
Patryk Rutkowski
etnolog, badacz kultury ludowej, choreograf oraz pedagog.
Zainteresowanie do folkloru wyniósł z rodzinnego domu. Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego (geografia oraz etnologia i antropologia kulturowa) oraz Dwuletniego Studium Tańca – specjalizacja Taniec Ludowy organizowanego przez Nowohuckie Centrum Kultury. Wykładowca Kursów dla Instruktorów Tańca Ludowego, szkoleń i warsztatów. Słuchacz Szkoły Doktorskiej Uniwersytetu Śląskiego.
Jego związek z tańcem i tradycyjną kulturą ludową rozpoczął się w Regionalnym Zespole Pieśni i Tańca „Lachy” oraz jako wolontariusz i pilot przy Międzynarodowym Festiwalu Dziecięcych Zespołów Regionalnych „Święto Dzieci Gór” w Nowym Sączu. Przygodę z folklorem kontynuował w najstarszym studenckim folklorystycznym zespole
w Polsce- Zespole Pieśni i Tańca im. Wiesława Białowąsa „Krakus” początkowo jako tancerz, a następnie choreograf ZPiT „Mały Krakus”.
Kontynuując związek z kulturą ludową nieustannie specjalizuje się w regionie Lachów, czego dowodem jest funkcja jurora przeglądów folklorystycznych oraz konsultanta i twórcy programów dla zespołów ludowych w kraju i za granicą. Od 2009 do 2019 roku choreograf i kierownik artystyczny Zespołu Regionalnego Mali Mystkowianie, a od 2014 roku Zespołu Regionalnego Mystkowianie. Od 2019 roku kierownik artystyczny i choreograf Zespołu Pieśni i Tańca Solny Gościniec.
Ostatnie 3 lata pracy zawodowej poświęcił na odtworzeniu lachowskiego folkloru. Na podstawie wywiadów z najstarszymi mieszkańcami wsi oraz starych fotografii udało się w całości zrekonstruować zapomniane (wręcz unikatowe) tańce, zabawy, śpiewy oraz stroje. Drugim tematem badawczym jest kultura Krakowiaków Zachodnich południowej części regionu.
Odznaczony Srebrnym Sadeckim Jabłkiem, Medalem Województwa Małopolskiego „Polonia Minor” oraz odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”
Wybrana literatura:
-
Ze skarbnicy kultury przygranicznej: Korzenna–wybrane zagadnienia kultury ludowej na pograniczu lachowsko-pogórzańskim, Obec Raslavice, Eko Consulting Group s.r.o, Raslavice, 2018.
-
Strój ludowy z okolic Dobczyc – koncepcja odtworzenia, skrypt niepublikowany, 2019
Autor choreografii:
-
Tańce góralskie opera Halka Stanisława Moniuszki Dębica Dębickie Towarzystwo Muzyczne
-
Tańce góralskie opera Halka Stanisława Moniuszki Nowy Sącz MCK SOKÓŁ
-
Polonez i Mazur „Straszny Dwór” Nowy Sącz MCK SOKÓŁ
-
Tańce opoczyńskie:
ZPiT Mały KRAKUS
-
Tańce Lachów Sądeckich:
Zespół Regionalny MAGURZANIE,
Zespół Regionalny TANEW,
Polish American Folk Dance Company z Nowego Yorku
Zespół Pieśni i Tańca KRAKOWIACZEK,
Zespół Regionalny MYSTKOWIANIE,
Zespół Regionalny MALI MYSTKOWIANIE
-
Tańce Lachów Szczyrzyckich:
Zespół Regionalny TANEW,
Polish American Folk Dance Company z Nowego Yorku,
Zespół Pieśni i Tańca KRAKOWIACZEK z Grojca
-
Kujawiak z Oberkiem:
Polish American Folk Dance Company z Nowego Yorku,
Zespół Ludowy PODGRODZIANIE z Biecza
-
Wesele Grojeckie:
Zespół Pieśni i Tańca KRAKOWIACZEK z Grojca
-
Stworzenie unikatowego programu tanecznego z pogranicza lachowsko-pogórzańskiego:
Zespół Regionalny MYSTKOWIANIE,
Zespół Regionalny MALI MYSTKOWIANIE
-
Program Górali od Żywca
Zespół Pieśni i Tańca TĘCZA
-
Program Mieszczan Sądeckich
Zespół Regionalny MYSTKOWIANIE,
Współpraca i konsultacje: -
Zespół Wiosna (Francja),
-
Zespół Politechniki Warszawskiej
-
Gmina Korzenna
-
Stowarzyszenia Szczygłów
-
Zespołu Ziemia Dobczycka
-
Stowarzyszenia Hejnał Trąbki
-
Zespół Pieśni i Tańca Lipowanie