Grupa etnograficzna Krakowiaków zamieszkuję rozległy teren, sięgając od północy górnego brzegu rzeki Nidy powyżej Jędrzejowa, od wschodu od rzeki Czarnej po okolice Tarnowa, południowej od linii Lipnicy Murowanej, Myślenic, Kalwarii Zebrzydowskiej aż po Kęty i zachodniej po rzekę Sołę i Przemszę.
Tak duży teren został przez badaczy podzielony na dwa obejmujące: Krakowiaków Zachodnich i Krakowiaków Wschodnich, co na postawie zasięgu występowania sukmany krakowskiej (białej) i kierezyji (brązowej) z charakterystycznym kołnierzem zwanym suką ustalił Tadeusz Seweryn.
Oba te regiony posiadają wiele wspólnego co widoczne jest w elementach stroju takich rogatywka czy kaftan męski, ale również wiele cech różnicujących te grupy. Wartym zaznaczania jest wytworzenie się kilku bardzo silnych ośrodków wyznaczających trendy w stroju ludowym takich jak np. w części Zachodniej: Chrzanów, Tyniec, Liszki, Zielonki, Gdów i Dobczyce czy najbardziej charakterystyczne Bronowice, a w części wschodniej: Proszowice, Szczurowa, Brzesko czy Zalipie.
Każde z tych ośrodków, choć było ich znacznie więcej wykształciło sobie kilka bardzo charakterystycznych elementów, dzięki którym można było odróżnić skąd jest jego właściciel.
Strój Krakowiaków zachował się stosunkowo długo, noszony powszechnie do lat 20-tych XIX wieku. W jego miejsce pojawił się "strój krakowski", daleki od tradycyjnych wzorców zwany również strojem sukiennickim, czy krakowskim-sukiennickim. Nobilitowany przez władze państwowe i kościelne szybko osiągnął funkcję stroju narodowego. Damska jego wersja, złożona z gorsetu wyszywanego cekinami, z przymocowanym do ramienia pękiem kolorowych wstążek, spódnicy tybetowej (kwiecistej), zapaski tiulowej czy bawełnianej z naszytymi kolorowymi wstążkami, białej bluzki przetrwała do lat obecnych, choć przez specjalistów jest mocno oponowana.
Grupa etnograficzna Krakowiaków zamieszkuję rozległy teren, sięgając od północy górnego brzegu rzeki Nidy powyżej Jędrzejowa, od wschodu od rzeki Czarnej po okolice Tarnowa, południowej od linii Lipnicy Murowanej, Myślenic, Kalwarii Zebrzydowskiej aż po Kęty i zachodniej po rzekę Sołę i Przemszę.
Tak duży teren został przez badaczy podzielony na dwa obejmujące: Krakowiaków Zachodnich i Krakowiaków Wschodnich, co na postawie zasięgu występowania sukmany krakowskiej (białej) i kierezyji (brązowej) z charakterystycznym kołnierzem zwanym suką ustalił Tadeusz Seweryn.
Oba te regiony posiadają wiele wspólnego co widoczne jest w elementach stroju takich rogatywka czy kaftan męski, ale również wiele cech różnicujących te grupy. Wartym zaznaczania jest wytworzenie się kilku bardzo silnych ośrodków wyznaczających trendy w stroju ludowym takich jak np. w części Zachodniej: Chrzanów, Tyniec, Liszki, Zielonki, Gdów i Dobczyce czy najbardziej charakterystyczne Bronowice, a w części wschodniej: Proszowice, Szczurowa, Brzesko czy Zalipie.
Każde z tych ośrodków, choć było ich znacznie więcej wykształciło sobie kilka bardzo charakterystycznych elementów, dzięki którym można było odróżnić skąd jest jego właściciel.
Strój Krakowiaków zachował się stosunkowo długo, noszony powszechnie do lat 20-tych XIX wieku. W jego miejsce pojawił się "strój krakowski", daleki od tradycyjnych wzorców zwany również strojem sukiennickim, czy krakowskim-sukiennickim. Nobilitowany przez władze państwowe i kościelne szybko osiągnął funkcję stroju narodowego. Damska jego wersja, złożona z gorsetu wyszywanego cekinami, z przymocowanym do ramienia pękiem kolorowych wstążek, spódnicy tybetowej (kwiecistej), zapaski tiulowej czy bawełnianej z naszytymi kolorowymi wstążkami, białej bluzki przetrwała do lat obecnych, choć przez specjalistów jest mocno oponowana.
Grupa etnograficzna Krakowiaków zamieszkuję rozległy teren, sięgając od północy górnego brzegu rzeki Nidy powyżej Jędrzejowa, od wschodu od rzeki Czarnej po okolice Tarnowa, południowej od linii Lipnicy Murowanej, Myślenic, Kalwarii Zebrzydowskiej aż po Kęty i zachodniej po rzekę Sołę i Przemszę.
Tak duży teren został przez badaczy podzielony na dwa obejmujące: Krakowiaków Zachodnich i Krakowiaków Wschodnich, co na postawie zasięgu występowania sukmany krakowskiej (białej) i kierezyji (brązowej) z charakterystycznym kołnierzem zwanym suką ustalił Tadeusz Seweryn.
Oba te regiony posiadają wiele wspólnego co widoczne jest w elementach stroju takich rogatywka czy kaftan męski, ale również wiele cech różnicujących te grupy. Wartym zaznaczania jest wytworzenie się kilku bardzo silnych ośrodków wyznaczających trendy w stroju ludowym takich jak np. w części Zachodniej: Chrzanów, Tyniec, Liszki, Zielonki, Gdów i Dobczyce czy najbardziej charakterystyczne Bronowice, a w części wschodniej: Proszowice, Szczurowa, Brzesko czy Zalipie.
Każde z tych ośrodków, choć było ich znacznie więcej wykształciło sobie kilka bardzo charakterystycznych elementów, dzięki którym można było odróżnić skąd jest jego właściciel.
Strój Krakowiaków zachował się stosunkowo długo, noszony powszechnie do lat 20-tych XIX wieku. W jego miejsce pojawił się "strój krakowski", daleki od tradycyjnych wzorców zwany również strojem sukiennickim, czy krakowskim-sukiennickim. Nobilitowany przez władze państwowe i kościelne szybko osiągnął funkcję stroju narodowego. Damska jego wersja, złożona z gorsetu wyszywanego cekinami, z przymocowanym do ramienia pękiem kolorowych wstążek, spódnicy tybetowej (kwiecistej), zapaski tiulowej czy bawełnianej z naszytymi kolorowymi wstążkami, białej bluzki przetrwała do lat obecnych, choć przez specjalistów jest mocno oponowana.
.png)
ZAMÓWIENIE
W celu zamówienia poszczególnych produktów w naszej pracowni prosimy o informację za pomocą formularza kontaktowego, telefonu lub poczty e-mail (proszę pamiętać o pozostawieniu informacji kontaktowych).
Zamawiając należy podać numer identyfikacyjny (nazwę produktu), który znajduje się w opisie fotografii wybranego przez Państwa produktu.
Po otrzymaniu złożonego przez Państwa zamówienia, skontaktujemy się w celu omówienia szczegółów (wymiary, kolorystyka, itp.)
Zamówienia wysyłane są na koszt odbiorcy.
Galeria na naszej stronie ma charakter poglądowy. Każde z zamówień dostosowujemy do potrzeb Klienta.
Jesteśmy otwarci na Państwa propozycje.
Stroje lub ich elementy nie zamieszczone w zakładce Stroje Ludowe, będą rozpatrywane indywidualnie, przy zachowaniu zasad estetycznych i norm konsultowanych z etnografami i folklorystami.
Czas realizacji jest ustalany indywidualnie w zależności od zamówienia.
Jak pobrać miarę?
W galerii poniżej znajduje się schemat pobierania poszczególnych miar. Należy zgodnie z instrukcją i jej numeracją dokonać pomiaru. Wymiary podane przez Państwa (bez adnotacji) będą uznane jako rozmiary nr.1 czyli „na miarę”.
Miary można podawać za pomocą trzech schematów.
1. Stroje „na miarę” – *zaznaczyć swój wybór w tabeli.
Podajemy miarę dokładnie, nie dodając dodatkowych centymetrów. Zostaną one dodane podczas szycia, według przyjętych standardów.
2. Stroje „na gotowo”- *zaznaczyć swój wybór w tabeli.
Podajemy miarę dodając centymetry. W zależności od prywatnych upodobań (Przykład: Obwód szyi wynosi 37 cm, natomiast wiem, że najlepiej czuję się kiedy koszula ma obwód 40 cm, zatem podaje obwód 40 cm). Podczas szycia nie dodaje się dodatkowych centymetrów.
3. Rozmiary z Tabeli.
Wybieram z tabeli poniżej rozmiar.
Rozmiary podane przez Państwa adnotacji uznawane są jako rozmiary na „Ciało”. Podając wymiary należy wskazać jeden z powyższych schematów. W przypadku braku poszczególnej miary, zostanie ona zaczerpnięta z tabeli poniżej.
Szafa Etnografa realizuje zamówienia zarówno z Polski, jak i z za granicy.
Płatności przyjmujemy za pomocą przelewów lub gotówką (w siedzibie firmy).
Cena obejmuje opłatę za produkt oraz koszty wysyłki (w tym odpraw celnych).
***
W tabeli rozmiarów podajemy kod zamawiającego zamiast imienia i nazwisko. Imię i nazwisko osoby dla której jest przygotowywany produkt pozostaje do wiadomości zamawiającego.
Produkt będzie naznaczony kodem: numer z tabeli zamówienia/ wzrost/ nazwę, np. 1/164/Kraków/
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)